Ég er í fríi. Reyndar ekkert voðalega löngu eða um fjórir dagar og er því nú nær lokið en vinna hefst að nýju á fimmtudaginn. Hef alveg átt lengra frí og það var skelfilegt.

Verð að segja að ég er hálf feginn. Þegar ég fer í frí þá skekkist lífmunstrið hjá mér. Mínar gömlu þunglyndislegu hvatir sækja aftur að mér ef ég hef ekki eitthvað fyrir stafni í a.m.k. 8 tíma streit.
Sumir stinga upp á ferðalagi og njóta þess að vera í fríi. Já, prýðis hugmynd það, hafi maður gaman af því að fara einn í ferðalag.

Núna er Baggalútur og okkar heitt elskaða Gestapó að fara í frí.
Hvað gera Blútverjar á meðan engin er teningahöllin, enginn Næturgöltur, engir þræðir til að kveðst á, við hvern á maður að skála á hádegi á þriðjudegi, hvar á maður að leita ráða varðandi tímavélar og kóbalt? Hvern fjárann á maður eiginlega að gera af sér?

Það er sem fólk glöggvi sig ekki á því. Mannskeppnan er hvað lukkulegust þegar bátnum er ekki vaggað og allt er við það sama. Maður er í sátt og samlyndi við sig og allt í kringum mann.

Losarabragur setur mig alveg út af laginu. Er það bara ég eða eru fleirri sem eru svona snar bilaðir eins og ég?

Það er reyndar ekki nokkur einasti tilgangur með þessu félagsriti nema kannski til þess að kveðja í bili og þakka fyrir samveruna á Gestapó í vetur. Veit það svosum að ég var ekkert voðalega duglegur í ritum og mætingin var heldur slök en Gestapó var og er góður staður til að koma á svona til þess að kúpla sig út úr raunheimum.

Þá er ekkert annað eftir en að þakka fyrir og kveðja.
Skál fyrir okkur öllum og gleðilegt sumar.