Já en... mér finnst það svo ruglingslegt að segja „vinur“. Er þá átt við „vinur - nudge, nudge“ eða „bara-vinur“?

Annars er þetta fínt félagsrit hjá þér. Ég kalla kallinn minn nú eiginlega alltaf kallinn minn, því þó það sé ekki sérlega fallegt þá finnst mér það skömminni skárra en að segja „maðurinn minn“. Hvað annað stendur til boða þegar fólk er harðgift? Maður bara spyr. Og mér er slétt sama þó hann segi stundum „kellingin“ um mig. Ég veit að þetta er allt í góðu.

Það er góð og gild hefð að kalla kærasta/viðhald/etc. vin. Reyndar er það sérstaklega tengt eldra fólki sem segir vinur/vinkona þegar það ræðir við ungt fólk um rekkjunauta þeirra ungu, þá helst þegar þeir eru nýtilkomnir. Þá er lögð sérstök aukaáhersla á V- í vinur til að gefa til kynna að viðkomandi sé meira en vinur/vinkona heldur Vinur (nudge nudge) eða Vinkona (nudge nudge), að sama skapi má greina að i-ið er líka aðeins lengur raddað en í hefðbundnum framburði.

Tilhugsunin um eldra fólk að segja; nú ertu kominn með Viiinkonu fyllir mig því svipuðum hryllingi og þú lýsir varðandi orðið kærasti.

Hvernig væri bara að tala hreint út. Kynntu viðkomandi bara sem elskhuga þinn (helst með löngu e-i; eeelskhugi). Það er miklu dramatískara. Svo getur þú sparað kærastanafnið fyrir fattlaus börnin.

Svo er auðvitað hægt að nota Maðurinn í staðinn fyrir karlinn, rétt eins og það er kannski virðingarverðara fyrir hetró karlmenn að vísa til Konunnar heldur en Tzjeeeeelingarinnar.

Úrvals pistill um skemmtilegt smáatriði. Hafðu þökk fyrir fröken.

Eigum við að vera vinir?

Vertu úti.

Vertu uchi.

Ef ég eyði innleggi mínu verða tvö næstu innlegg út úr kú. Gengur þetta?

Vill einhver af kvenþjóðarparti Baggalúts gera mér vinargreiða ?

Unnusti/unnusta?

Ég ætla ekki að halda því fram að fiðluleikarinn hafi rangt fyrir sér en finnst þó skjóta skökku við að ætla að bæta íslenskt mál með því að velta því uppúr hollensku sem 99 prósentur heimsbyggðarinnar eru sammála um að sé hljómljótasta tungumál allra tíma.

Heitmaður/heitmey?
Lagsmaður/lagskona?

Alla vega var Sigríður frá Skarðsá, nú húsfreyja á Brimslæk, kölluð lagskona Ragnars áður en þau gengu í hjónaband. Ragnar var líka kallaður lagsmaður hennar og á Ýsufirði voru þau almennt sögð vera lagsfólk. Jafnvel lengi eftir að þau gengu í hjónaband.

Mér finnst lagsfólk/lagsmaður/lagskona henta vel. Þau hafa jú legið saman.

Góður punktur, það er náttúrlega það sem skilur að frá vinum. Þ.e. vinir sofa ekki hjá en eru orðnir lagsmenn/lagskonur þegar svo er orðið. Svo eru menn/konur orðin Heitmey/heitmaður þegar þau hafa heitið hvor öðru að búa til börn og ala þau upp saman hvort sem það er í hjónabandi eða óvígðri sambúð.

Mikill gleðidagur er það fyrir augu okkar Bagglýtinga þegar þú sendir frá þér pistla, ágæta víólskrímsl.

Ég er hjartanlega sammála þér varðandi orðið 'kærasti'. Það hljómar vel á vörum stúlkna undir og um tvítugt, en rosknar konur á þriðja eða fjórða lífsförunaut virðast hjákátlegar, taki þær sér orðið í munn. Ættingjar mínir hafa löngum stigið varlega til jarðar þegar sambönd eru annars vegar, framan af er vísað til viðkomandi sem 'vinar', þegar öllum er orðið ljóst að lítil von er til að losna við 'vininn' úr ættinni er farið að tala um 'X hennarY' og því svo haldið áfram uns slektið fær formlegt boðskort í brullaup.
Einu sinni heyrði ég skemmtilega sögu um gamla konu sem var aðeins farin að ruglast í ríminu. Hún fékk dóttur sína og tengdason í heimsókn og þóttist kannast við svipinn á kauða (enda sá þá búinn að vera giftur dótturinni í 30 ár). Til að vera viss spurði hún dóttur sína hátt og snjallt: 'Er þetta elskhugi þinn, Sigga mín?'

Hvad med ad kalla unnustuna/unnustann álegg?