Vel hnýttir bindishnútar eru hvers manns prýði, tákn um fágun og herramennsku. Bindishnútar geta sagt margt um hnútsbera. Hver myndi til dæmis treysta sölumanni með skakkan og lafandi hnút? Enginn, með réttu ráði.

Til eru nokkrir skólar í bindishnýtingum. Flestir hafa eitthvað til sýns ágætis en mig langar að fjalla hér um þann vanmetnasta: Shelby hnútinn.

Það hefur farið lítið fyrir Shelby hnútnum (líka nefndur Pratt hnúturinn) innan um aðra vinsæla hnúta. Bóndahnúturinn sígildi er auðvitað vinsælastur, enda auðveldastur í hnýtingu. Hann er ágætur til síns brúks en er alvarlega ofnotaður. Allt of algengt er að karlmenn* slengi bindinu um hálsinn og hnýta hann skjálfandi í örvæntingarfullu kapphlaupi við ört þverrandi morgunstund, innan um organdi krakka sem þarf að hrúga í skólann áður en yfirmaðurinn í vinnunni fer að velta fyrir sér hvort hann eigi nú ekki endanlega að reka viðkomandi fyrir að vera of seinn.

Slíkt er vanvirða við góðan hnút. Afleiðingin er yfirleitt forljótur gordíónshnútur sem er hnýtara vondur vitnisburður. Fáir hafa lagt á sig þá list að hnýta bóndahnútinn vel, nema ef vera skyldu íslenskir bændur, sem einatt leggja tíma og einurð í hnýtingu þessa einfalda hnúts svo úr verður fallegt og látlaust listaverk. En fæstir gefa sér tíma í slíkar kúnstir og er það miður.

Svo er það hnúturinn sem margir plebbar, með ranghugmyndir um eigin smekkvísi, telja vera konung bindishnútanna, en það er Windsorhnúturinn. Sá hnútur er án efa ofmetnasti bindishnútur allra tíma. Þessi spikfeiti tauhnullungur er ekkert annað en gróteskt kýli á herramanni; vitnisburður um oflátungshátt aðframkominnar og úrkynjaðar yfirstéttar hins rotnandi breska heimsveldis og menningarsnauðra nýríkra aumingja með minnimáttarkennd, sem gátu ekki látið sér detta annað í hug en að apa gagnrýnislaust eftir ófögnuðinum í von um að fá á sig saurslettur ´dýrðar´ úr svínastíu hins rotna háaðals.

Það er ekki tilviljun að hinn fágaði morðingi hennar hátignar, James Bond, var látinn segja að Windsorhnútur á mönnum væri góð vísbending um að viðkomandi væri föðurlandssvikari. Windsor er dekadent og smekklaus hnútur. Sama hversu vel hann er hnýttur, hann er alltaf burðardýri sínu til smánar og vísbending um rotið innræti.

Þá skal loksins nema staðar við þann hnút er stafþrykkir telur vera afbragð annarra hnúta, en það er áðurnefndur Shelby hnútur. Rétt hnýttur Shelby er sannkallað augnakonfekt fyrir alla fagurkera. Hann er laus við tilgerð og belging Windsorhnútsins. Að sama skapi nær hann þeim þægilega sjónræna einfaldleika sem prýðir vel hnýttan bóndahnút en nær að bæta við heimsborgaralegri fágun. Hnúturinn hefur það yfir bóndahnútinn að hann fyllir mun betur upp í hnútssvæðið. Hann fer alla leið, teygir sig rétt upp að sitt hvorri kragakverkinni og myndar áreynslulaust hárbeina línu meðfram efsta hlutanum svo efsta talan ásamt skyrtujaðrinum í hálsmálinu er þakin fallegum hnút. Þarna myndast traust brú milli kraga, akkúrat í réttum hlutföllum, ekki of há í breiðbindisfletinum eins og er eilífur höfuðverkur bóndahnútsins. Síðan mjókkar hnúturinn ört þegar neðar kemur þannig að úr verður stílhrein fegurð sem hentar flestum viðburðum

Undrin nema þó ekki staðar hér. Nei, enn er ónefndur sá undraverði eiginleiki hnútsins að hann lyftist tignarlega, örlítið frá skyrtufletinum og geislar þannig frá sér ólgandi straumum sjálfstrausts og ákveðni.

Eins og með flesta heimsins gæðinga, er ekki hægt að ná góðum tökum á Shelby hnútnum nema með æfingu. Þetta er heldur flókinn hnútur, þó alls ekki óviðráðanlegur. Algengt er til dæmis að vinstri jaðar krumpist undir hnútnum, sem erfitt er að laga án þess að hnýta upp á nýtt. Æfingin skapar þó meistarann.

Hnúturinn er hvers manns prýði og er vart hægt en að bera höfuð hátt með slíka völundarsmíð undir adamseplinu.

Mér er reyndar gersamlega fyrirmunað að skilja hví ritstjórn Baggalúts hafi ekki þegar prentað leiðbeiningar við hnútsmíðina á baksíðu. Það væri sannarlega þjóðþrifaverk.

Shelby fær fimm stjörnur í minni bók.

* Ég leyfi mér að vera svo óforskammaður að skrifa heldur karllægt um bindishnúta þar sem yfirgnæfandi meirihluti hálsbindisbera eru karlmenn, þó sannarlega sé ekki loku fyirr það skotið að kvenfólk geti borið slíkar gersemar.