Það var skýjað í Reykjavík þegar flugfreyjan hjálpaði mér út úr flugvélinni laust fyrir hádegi fimmtudaginn 8. júlí. Göngugrindin var í farangursrýminu og þurfti ég að bíða eftir henni nokkra stund en að henni fenginni, settist ég upp í leigubíl sem brunaði með mig á Landsspítalann hvar ég kom mér þægilega fyrir á þriggja manna stofu með bónda úr Húnavatnssýslu og sjómanni úr Keflavík sem báðir voru lítið eitt eldri en ég.

Að því loknu hugðist ég bregða mér í bæinn til að hitta nokkra Bagglýtinga en elskuleg hjúkrunarkonan (helvísk) var nú ekki á þeim buxunum og sagði að ég færi hvergi því mjöðminni mætti ekki ofgera daginn fyrir mjaðmakúluskiptin. Því varð ég að grípa til þess örþrifaráðs að stelast út og tókst það giftusamlega (en nú þegar ég er kominn heim, þá þætti mér vænt um ef einhver vildi nú skjótast upp á spítala og hleypa konugreyinu út úr línskápnum) enda var ég kominn niður á Austurvöll fyrr en Varði.

Þar sem ég mundi ekki nafnið á staðnum hvar ég hafði mælt mér mót við Bagglýtingana, varð ég að staulast um miðbæinn í þeirri von að nafnið rifjaðist upp fyrir mér þegar það bæri fyrir augu, auk þess sem mér veitti ekki af smá hressingu eftir ferðalagið. Því tók ég það til bragðs að gera stuttan stans á þeim öldurhúsum sem fyrir augu báru og drekka eitt viskíglas á hverjum þeirra til að vera nú aðeins skemmtilegri þegar stóra stundin rynni upp. Nú jæja, ekki var það Svarta kaffi, ekki var það Ölstofan, ekki heldur Næsti bar, því síður var það Lækjarbrekka og alls ekki Litli andarunginn. Ekki reyndist Apótekið vera fyrirheitni staðurinn frekar en Kaffi París eða Thorvaldsens bar. Kaffibrennslan var það ekki heldur og enn síður Hótel Borg en mér þótti ég vera heitur þegar ég settist inn á Póstbarinn og fékk mér ellefta viskíglasið (tók sko tvö á Kaffibrennslunni af því ég átti svo erfitt með að standa upp úr stólnum þar) og viti menn – handan hornsins blasti Vínbarinn við mér og þá vissi ég að ég var kominn á leiðarenda.

Á Vínbarnum beið ég drykklanga (ha, ha, ha,) stund og skemmti mér við að hlusta á flugfreyju á næsta borði segja hryllingssögur af háttarlagi flugmanna hjá fyrirtækinu sem hefur hana í vinnu og ég ákvað að með Norrænu skyldi ég fara næst þegar leið mín lægi út fyrir landssteinana. Skyndilega gengu til mín tveir vörpulegir, ungir menn og eftir eilítinn vandræðagang komst ég að raun um að þar voru á ferð þeir Vamban og Vladimir Fuckov og urðu með okkur fagnaðarfundir. Settumst við síðan að sumbli.

Innan skamms birti yfir staðnum og hélt ég eitt andartak að nú væri stóra stundin runnin upp og himnafaðrinn sent eftir mér tvo engla. Því kvaddi ég þá félaga mína sem undruðust skyndilegt, fyrirhugað brotthvarf mitt án þess þó að gera sér grein fyrir hversu varanlegt það nú yrði. Þegar ég hafði sagt þeim frá þessari vitrun minni, hlógu þeir góðlátlega (ég vissi ekki að það væri hægt að hlægja með þéringum) og kynntu mig fyrir englunum sem komnir voru – engum öðrum en þeim Mosu frænku og Júlíu. Urðu þetta miklir fagnaðarfundir og munu dulúðugt augu Mosu og heillandi bros Júlíu lifa í minningunni það sem ég á eftir ólifað (memo; muna eftir tveimur AA batteríum fyrir gangráðinn á morgun). Skömmu síðar birtist ungur maður sem reyndist vera enginn annar en Tinni og fleiri urðu gestirnir ekki.

Ekki vil ég fara út í smátriði hvað atburði kvöldsins varðar að örðu leyti en því að mér tókst að brjóta eitt rauðvínsglas en sem betur fer var það tómt. Hinsvegar vil ég gagnrýna hve illa helmingur viðstaddra var rakaður. Annað var í stakasta lagi enda leið kvöldið hratt og þegar klukkan á dómkirkjunni sló eitt, kvaddi ég þessa nýju vini mína með tár á hvarmi, steig ég upp í leigubíl og hélt í náttstað.