Ég sćrđi ţig sári djúpu
sálina ţína ég marđi.
Viđkvćmu gleđina gljúpu
grćtti ég fyrr en varđi.
Rúinn ţví trausti sem tíđum
tók burtu kvíđa og angur.
Í augunum björtum og blíđum
birtist mér skuggi langur.
Aumur nú iđrast ég reiđi
angistar tárin ég ţerra.
Sestur ađ langvinnur leiđi
lífiđ mun ei gerast verra.
Ó, ţetta er svo fallegt, ég fyrirgef ţér allt. Ţú mátt flytja heim aftur, Haraldur.