Ljóð sem ég samdi til ákveðinnar manneskju fyrir mörgum árum. Hún fékk hvorki að sjá það né heyra.<br /> Ég er feiminn þegar kemur að svona löguðu. Vona að þið njótið þess.
Um þig ég snýst,
fyrir lýst, fyrir víst.
Jörðina á enda, í æskupísl.
En svo hittumst við aftur,
himnum undir, milli hóla og tjarna.
Á sekúntu milli sólar og stjarna.
Fyrir þig myndi ég fara,
án fata, án spjara.
Jörðina á enda, á veraldarhjara.
En svo hittumst við aftur,
himnum undir, milli hóla og tjarna.
Á sekúntu milli sólar og stjarna.
Án þín myndi ég gráta,
grárra tára, grárra ára.
Ævina á enda, til dauðasára.
En svo hittumst við aftur,
himnum á, milli hóla og tjarna.
Á sekúntu milli sólar og stjarna.
Mikið er þetta hljómfagurt og klingjandi, ljómandi gott Rauðbjörn minn... Skál
Awww en fallegt. Með því flottasta sem ég hef lesið hérna held ég bara.
Já fjárinn.
Ég vissi ekki að þú gætir verið svona væminn, Rauðbjörn.
[Fær eitthvað í augað]
Mjög fallegt og persónulegt, finnst þú hafa lagt mikið í þetta. Gaman að sjá þessa nýju og rómantísku hlið á þér, Raubbi minn.