Pistlingur um árásargjarnt kvenfólk sem ekki kann með sig að fara og ætti að læsa inni á stofnun til að stemma stigum við andfélagslegri háttsemi þeirra.
Undanfarið hafa ég og kynbræður mínir orðið fyrir áreitni, ofsóknum jafnvel, frá fólki sem kennir sig við ákveðið form jafnréttisstefnu.
Stefnu, sem virðist ganga út á það að segja upp einstaklingum með getnaðarlimi og þvinga atvinnurekendur til þess að ráða til sín einstaklinga sem eru oft á tíðum síður hæfari til þeirra starfa sem um ræðir.
Hví, spyr ég, er verið að refsa vinnandi mönnum fyrir kynferði þeirra?
Nú baráttufólk þessarar stefnu, þar á meðal einn dósent við Háskóla Íslands, virðist halda að þesslags hófleg en þó gróf mismunun geti verið jákvæð og bætandi fyrir Íslenskt þjóðfélag. Ekki það að undirritaður hafi eithvað á móti atvinnurfrelsi kvenna, þvert á móti.
Rannsóknir hafa þó sýnt að því lengur sem yngri börn eru fjarri mæðrum sínum dag hvern aukast líkur á andfélagslegri hegðun, vinnumarkaðurinn rænir semsagt mæðrum frá börnum sínum.
Eru aukin atvinnutækifæri kvenna að spilla æsku þessa lands?
Nú dæmi hver fyrir sig
, Rauðbjörn.