Á hverju hausti hlakka ég til vetrarins. Fá þessi hvítu korn sem falla af himnum, vera fram á sumarið? Þau lýsa upp skammdegið. En hvað gerist ?
Jú, það er orðið vandamál hvítu kornana, að þau fá ekki að dvelja nógu lengi á jörðinni. Með hverju árinu sem líður, þá dvelja þau skemur og skemur.
Man vel eftir fyrsta vetrinum eftir að ég fékk bílprófið. Mamma og pabbi höfðu farið á ball á suðurnesin. Pabbi átti Subaru station, árgerð 1986. Besti bíll sem ég hef keyrt í snjó.
Ég og æskuvinur minn fengum leyfi hjá pabba til að vera á bílnum þann daginn. Við gölluðum okkur upp í Kraft galla með skóflur og dráttarspotta. Fórum í bíltúr um bæinn í leit að veseni. Vesen kölluðum við það, þegar fólk var búið að festa bíla sína úti á miðri götu og gátu ekki losað hann. Þá komum við og mokuðum frá bílunum, settu spotta á milli bílana og drógum þá uppúr festunni.
Man sérstaklega eftir amerískum kagga, með sumardekkin að vopni, sem reyndi að komast upp eina götuna í bænum. Hún var frekar brött og þeir skildu ekkert í því af hverju þeir komust ekki leiðar sinnar. Við settum að sjálfsögðu spotta á milli og ókum með bílinn upp götuna.
Þetta voru frábærir tímar. En í seinni tíð hefur þessum svo kölluðu ófærðardögum farið mjög fækkandi, mér til mikillar mæðu. Loksins er ég búinn að fjárfesta í jeppling, sem hefur mikið hlakkað til að fara út að leika í sköflunum.
En hvað gerist ? Hvítu kornin ákveða að kveðja okkur, þegar droparnir falla af himnum með þvílíkum látum. En páskarnir eru framundan og held ég enn í vonina um að það komi hið klassíska 'Páskahret' og geri jörðina alhvíta og verði þannig fram að Sumardeginum Fyrsta (í það minnsta).
Þá er bara málið að henda sér niður á hnén, spenna greipar og byrja að biðja og vona maður verði bænheyrður.
Er það málið með að vilja snjóinn, eyða dýrmætu bensíninu til þess eins að bjarga einhverjum amerískum köggum úr skafli.... nú skil ég þessa dellu ennþá minna
[klórar sér í hárkollunni]
Ég fékk nóg af snjó fyrir lífstíð veturinn '95. Þið megið svo sem fá allan þann snjó sem ykkur langar í þarna syðra, en ég er alsæll með alauða jörð.
Snjór veldur verulega skertum akstureiginleikum á Hondunni minni. Hú er bara með 2 hjól.
Þetta var skemmtileg lesning! Kveikti ótal æskumyndir að norðan, frá þeim tímum þegar snjór var snjór og ófærð var ófærð. Og veturinn '95 er ofarlega í minni – enda magnaður snjóavetur nyrðra.
Það væri allt í lagi með snjóinn ef hann gæti sleppt því að leggjast á vegi og bílastæði.
Huxi, þarftu ekki bara að setja hin 2 dekkin undir [glottir eins og fífl]
Kargur, eftir veturinn '95-'96 fór þetta minnkandi og minnkandi og svo hverfandi. [Dæsir allsvakalega]
Garbo, þá mátt þú, Kargur og Dula flytjast bara til Vestmannaeyja eða Færeyja. [Bíður eftir blótsyrðum frá Dulu]
Heimskautafroskur, takk fyrir þetta. En vá hvað ég man eftir einni ferð með fjölskyldunni norður á Sauðárkrók í kringum 1990. Fórum í heimsókn í eina af efstu götum bæjarins og það eina sem sást í þegar komið var að húsinu, var útidyrahurðin inni í snjógöngum. En það sást aðeins í húsið að ofanverðu
Sjálfur bjó ég svo á Ak., 1997-2000. Þá var gaman. Mun meiri snjór en í bænum. Væri alveg til í að flytjast norður aftur. [lætur hugan reika]
Vjer fengum nóg af snjó veturinn 1989. Það var ásamt 1984 snjóþyngsti vetur 20. aldarinnar á höfuðborgarsvæðinu.
Minna má á þetta fjelagsrit vort: http://www.baggalutur.is/gestapo/profile.php?mode=viewprofile&u=176&n=30 3
Hinsvegar höfum vjer ekkert á móti því að allt sje á kafi í snjó að vetrarlagi til fjalla og á hálendinu.
Ungu (?) strákarnir á jeppunum sem leita að fólki í vandræðum til að bjarga þeim, þeir eru alveg dásamlegir. Þú ert af góðri tegund Duli!