Ég veit um litla eind, sem er
einmana hjá lífsins báli, -
um litla eind, sem enginn sér,
og engum þykir skipta máli.

Henni' er dásemd lífsins leynd,
hún langmest þráir ró og næði.
Fáa vini á sú eind -
oft hún harmar þessi gæði.

Sjaldan verður henni hlýtt
er hírast þarf hjá mosa' og steindum.
Svo er henni stundum strítt
af stórum sam- og rafljós-eindum.

„Þú ert ekkert - núll og nix -
þú nifteind hefur varla' í kjarna!
Þú kannt engin töfra-trix -
til hvers ertu að hanga þarna?

Þú ert bara flækingsfrum
sem finnst á strangli - því er miður!
Hvort mér verður ó og um,
ég óska þess, þú hrapir niður!

Ég er stór og stæðileg,
stolt ég minni á Drottins engla.
Þú ert annað allt en ég,
einskis nýta skítarengla!“

Um vanga okkar eindar tár
óðum streyma. Frá skal segja:
Hún mun lifa um aldir, ár,
þótt óski hún þess fremst að deyja.