Á langþreyttum eyrunum illmælin dynja,
ósköp fátt af því sem sagt er þau skynja.
Ég bregst við af karlmennsku – byrja að stynja
er bévítans verörldin hrynur.
Því Ísland er grafreitur gamalla minja,
ég get ekki meir, öllu bullinu synja,
og leita nú grænni og gjöfulli vinja.
Gott áttu brottflutti vinur.

Ég er landráðamaður sem langar mest til
að losna undan íslensku þvaðri.
Landráðamaður sem langar mest til
að lifa með reisn eins og aðrir.

__________________________________________

Hvert sem mig langar, ég leita upp á hólinn,
ljósið er mest þar sem skín á mig sólin.
Lífsreynslan reyndist mér langbesti skólinn:
læt eins og ekkert sé.
Og hvarvetna liggja í leynunum fólin
sem langar að bera á sér dvergvaxin tólin
Lygarnar allar og langdregin gólin
um launráð í ESB.

Ég er landráðamaður sem langar mest til
að losna undan íslensku blaðri.
Landráðamaður sem langar mest til
að lifa með reisn eins og aðrir.

__________________________________________

Þetta mun enda sem ágætis kvæði.
Útölumennina gengdarlaust hæði.
Því hvort sem ég tapa – hvort sem ég græði
þá kemst ég að lokum í plús.
Því allt sem ég vil er að sá mínu sæði
í svörðinn sem býður mér öll lífsins gæði.
Evrópusambandið finnst mér sko æði
en ætlast samt til að fá knús.

Ég er landráðamaður sem langar mest til
að losna undan íslensku þvaðri.
Landráðamaður sem langar mest til
að lifa með reisn eins og aðrir.


3. september 2010