Finnst þér líka hvimleitt þetta fólk hér út um allt,
maður finnur ekki nokkurn griðastað.
Það er sími, það er útvarp, það er sjónvarp, það eru blöð
og svo má lengi telja, þú kannast við það.

Það eru karlar að hugsa um fótbolta og krakkar að sníkja dót,
konur eru að falda gluggatjöld
og þau velta sér upp úr einkalífi alókunnugs fólks,
með engilhreina samvisku þau sofna hvert kvöld.

Það eru tré, tré, tré.
Já tré, tré, tré.
Það eru tré, tré, tré sem ég vil.
Tré, tré, tré.

Það er sama hvert þú lítur, það er líka einhver þar
og líklegt að hann sé að fylgjast með.
Hver leikur hann er rangur, þetta er vonlaust, tapað tafl,
það tekur því bara alls ekki að valda eitt peð.

Þú heldur kannski líka að þú hafir þykkan skráp
en harla reynist þunn sú mjúka skurn.
Og þegar upp er staðið verður fjandi fátt um svör,
finnst þér kannski hart að enda þetta í spurn?

Það eru tré, tré, tré...

En trén þau eru þögul og þau þvælast aldrei neitt,
það er sama hvaða ósköp ganga á.
Hvort þú sefur undir krónunni eða sagar þau í eld
sama er þeim – segja engum frá.

Svo taktu með þér græðling og grafðu hann í jörð,
gefðu honum vatn og hrossatað.
Þá getur þú að lokum bundið reipi um bogna grein,
brugðið snöru um hálsinn – og hert svo að.

Það eru tré, tré, tré...