Skólastjórinn bankaði á útidyrnar þennan kalda og hráslagalega desembermorgun. Maðurinn kom til dyra og bauð honum inn. Skólastjórinn gekk inn og börnin á eftir honum, eitt af öðru, svo undarlega þögul. Það var ekki laust við að tár hafi runnið niður kinnar sumra þeirra, enda höfðu flest þeirra verið hænd að kennaranum sínum frá upphafi, jafnvel litið á hana sem nokkurskonar móður sína. Ein stúlkan hélt á blómvendi ásamt korti sem hún afhenti manninum.
Kennarinn þeirra var ung kona, bara rétt um þrítugt.
Og svo, þessa nótt fyrir tveimur vikum. Allir voru ennþá hálflamaðir yfir þessu. Enginn vissi almennilega af hverju hún hafði gert þetta. Því að á miðanum sem hafði fundist við hlið hennar stóð bara:
„Ég get þetta ekki lengur“.