Nei, þessi er ekki alveg jafn væmin og minningin um draumastúlkuna....
Djöfulls árans drullusokkur,
drusla, tík og hóra.
ónýt pilla, enginn smokkur,
uppskar krakka fjóra.
Fólið alla flengdi löngum,
fast af öllum öflum.
Spöðum vopnuð, spýtu og töngum
stundum gekk af göflum.
Drósina ég drap að lokum,
dafnaði mín líðan.
Bútaði, skar, bar út í pokum,
börnin seldi ég síðan.
(1 af 9)
Hugljúft, kryddað smá gnýstuðlavillu og ögn af ofstuðlun. Skemmtileg vögguvísa samt.
Gnýstuðlanvilluna ákvað ég að sætta mig við. Ofstuðlunina máttu endilega fræða mig um frekar, svo ég læri einhverntímann eitthvað.
Jahá, ég hafði ekki hugmynd um að þetta teldist ofstuðlun. Takk fyrir ábendinguna.
[Ljómar upp yfir lærdómi dagsins]
Tæknilega séð er þetta ekki ofstuðlun heldur auka stuðlapar. Mér finnst samt alltaf fallegra að sleppa því.
Ofstuðlun hefði verið t.d. :
Fast af feikna afli...
Auðvitað klikkar blóðugt ekki, annað en gleymna gamalmennið ég, [Dæsir mæðulega] sem man ekki stundinni lengur svona hugtök og skellir bara öllu undir ofstuðlun.
Þetta er töff ljóð! Gnýstuðlunarvilluna mætti e.t.v. laga á þennan hátt:
Spöðum vopnuð, spýtu og töngum
sprundið gekk af göflum.
(Sprund=kona)
Þá væri aukastuðlaparið samt enn...
Með spýtu þá af öllum öflum
ótt og tíðum flengd'ún.
Vopnuð spöðum gekk af göflum
(gott að enga hengd'ún).
En ég er bara að rausa sosum. Ágætis kvæði.
- Fæðing hér: 8/10/07 18:32
- Síðast á ferli: 9/12/10 21:51
- Innlegg: 691