Jóakim Aðalönd hafði orð á því að seinasta félagsrit mitt væri of væmið. Ég held að honum finnist leiðinlegt að vera skilinn útundan og vilji fá sitt eigið ljóð.
Hérna litli hnoðrinn minn
hafðu þetta kvæði.
Skaltu happaskildinginn
skjólið veita´ og næði.
Veit ég þú munt væmið ljóð
vilja´ og þykja æði.
í því vara- eiga -sjóð
svo ekkert þér á mæði.
Fiður þitt þó fjúki burt
og fátækt þjaki löndin.
Og Hexía þig heimskan durt
heldur, brúkar vöndinn.
Þá mundu krúttakjúllinn þinn
er kreppist fjárhagshöndin,
þú veist að ávallt vinur minn,
þú verður aðalöndin.
[Brosir út að eyrum og lyftir báðum höndum upp fyrir höfuð til merkis um að sér hafi þótt þetta afskaplega fyndið]
Þú ert strákurinn sem hlær í bottlanga lútsins og
sólargeysli okkar allra
Kvæðið er prýðilegt!
Þessi hending fer þó ögn í fallmörkunina í mér:
,,Skaltu happaskildinginn
skjólið veita´ og næði."
Þar sem sögnin að veita stýrir þágufalli, en ekki þolfalli, sbr.: Hann veitti mér skjól.
Tillaga að umorðun:
,,Skaltu happaskildinginn
skoða æ í næði."
Einnig datt mér í hug skrína, sbr. að geyma eitthvað í skríni.
[Vöknar um augu og þrýstir krepptum hnefa annarrar handar í lófann á hinni (ekki ógnandi), dregur andann djúpt og segir:]
Ó, mikið var þetta sætt hjá þér Andþór minn. Má ekki bjóða þér kaffi og kleinur (í boði Glúms)?
Nei heyrið mig nú! Ætla allir bara að taka því þegjandi og hljóðalaust að ég sé vond við hann Kima minn?
...svo er ég með Happa.
Reyndar er Hexia óvenju gæf við mig þessar mundir (sennilega vegna þess að hún fattar ekki að hennar ,,Happapeningur" er í raun gervipeningur sem ég sá til þess að hún fengi...)
Það tilkynnist hjer með opinberlega að oss fannst þetta spaugilegt. Skál !