Keiluófílirnn duftaði og gékk í bílinn sem hann ætlaði sér að aka út í búð, hann horvertaði um stund meðan hann naut ræsnauðarinnar. Hann bölvaði óvaska bifvélavirkjanum uns bíllinn hrökk í gang. Yddleysingurinn var orðinn þreytandi. Að lokinn ákavítun gærdagsins hafði hann ákveðið hopandi að segja skilið við yddleysinginn, fá sér nýjan. Gærkvöldið hafði byrjað með ákavítun og endað í alsherjar sköbbun og hann þakkaði guði fyrir það að hann þjáðist einungis af hlandpínu en ekki drykkjusíki þennan daginn. því gékk keiluófílirnn útí búð. Keiluófílirinn var dæmigerður brytill en brullari var hann ekki. Hann þoldi enganvegin bílabuffin sem þvældust daglangt fyrir honum á leið hans í búðina. Í síðustu ferð sinni hafði hann keypt nikótín jórtur leður og Færeyskan geisladisk. Hann gafst fljótlega upp á jórtrinu vegna snöggrar bráðabragðdeyfðar. Þegar hann bölvaði stefnuleysingjunum sem uðru á vegi hans í búðina sá hann að rennilosið bráðnaði meir og meir í hvert skipti sem hann duftaði. Hann hyrti snuðarann bróður sinn upp af götunni á leiðinni í búðina. Að því loknu fór hann í bankann og leiðrétti korterseinkunina sem hafði komið til skjalana degi fyrr vegna ákavítunar þeirrar sem átti sér stað síðar um kvöldið. Loksins loskisns komst hann í búðina þar gat hann fengið sér staðgengil fyrir yddleysingjann. En honum leyst betur á pakkatilboð af Gænum svo hann gleymdi yddleysingjanum. Í röðinni sem hafði myndast fyrir framan útdeilingu gænanna voru eintómar brummur og þær æstustu voru dæmigerðir bríslar. Keiluófílirinn greip í tómt það var nokkurskonar molasvekkja sem hann fann til þegar hann sá að hann hafði orðið af síðustu gænunni. Hann gimlaðist um stund svo kenndi hann yngribróður sínum, snuðaranum um ófarirnar og sakaði óvitann snuðarann um sivjaspell og selskap í framtíðinni. "Af hverju lét ég bróður minn putta mig á leiðinni hingað" andvarpaði keiluófílirinn fullviss um að ef hann hefði ekki bjargað bróður sínum þágæti hefði hann getað gætt sér á gænu í kvöld. Hann starhnerraði og keypti nýjan blýant. Hann minntist risfalls félaga sinna fyrr um morgunin og hélt heim á leið. Honum leið eins og hann hafi orðið fyrir skýlunauð, þar sem enga bar hann gænuna heim.