Það var í dag, hvar ég sat úti í garði og las Morgunblaðið, að ég gerði mér grein fyrir því að ég hef það raunar ekki að markmiði að verða biturt og leitt gamalmenni. Samt virðist ég stefna hratt og örugglega að þeim örlögum. Það skal tekið fram að ekki var mikið um bitur gamalmenni í blaðinu, né heldur gekk eitt einasta framhjá.

Ég gerði mér grein fyrir því að haldi ég áfram á þeirri braut sem ég feta nú, mun ég líklega verða þetta bitra gamalmenni sem ég skrifa samt svo lítið um.

Þeir ósiðir sem ég hef í gegnum árið tamið mér eru vel til þess fallnir að valda mér eftirsjá og biturleika í ellinni. Þar sem að ég geri mér grein fyrir þessum ósiðum og löstum nú, er ekki seinna vænna að losa sig við þá. Þessir lestir eru enda ekki átakanlega ávanabindandi.

Ég veit það mæta vel að ég vil ekki standa eftir að kvöldi dags í þess lags þungum þönkum.

Svo margt sem við gerum umhugsunarlaust í núinu getur nefnilega plagað okkur þegar fram í sækir.

Þar af leiðandi hef ég ákveðið að skilja einhverja af þessum ósiðum eftir í dag, ég get þá alltaf nálgast þá á þessari dagsetningu ef ég finn mig tilknúinn til þess að taka þá upp aftur.

Ég hef ákveðið að hætta að láta ómerkilega og smávægilega hluti fara í taugarnar á mér, og takast á við þá með öðru og jákvæðara viðhorfi en hingað til. Það getur einfaldlega ekki staðist að þetta séu allt fífl í kringum mig. Ég hlýt að geta sýnt aðeins meiri viðleitni.

Síðan hef ég líka ákveðið að ég verði að hætta að naga neglurnar. Blóðið á Mogganum var farið að vera ansi truflandi. Það var m.ö.o. svo truflandi að ég fór að rita félagsrit.

Reykingar bíða betri tíma.