Ég ákvað að yrkja þennan sálm í tilefni tveggja ára rafmælis míns.
Hún á rafmæli í dag,
heyrði ég sungið úr hamri,
hún á rafmæli hún Græna.
Mér vöknaði um augu,
er ég fann þennan kærleika,
þessa hlýju úr berginu,
ást álfanna átján.
Kakan svo brún,
svo ilmandi,
svo gómsæt,
með kertunum tveim.
Nú máttu blása,
heyrði ég raddirnar hvísla
og ég blés
uns mig þraut örendið.
Enn logaði á öðru kertinu
og raddirnar hvísluðu;
aftur, aftur, ekki gefast upp!
Ég dró andan djúpt
og blés öðru sinni
og það sloknaði á síðara kertinu.
Að ári verða þau þrjú.
Takk takk elskurnar mínar. Það er svo notalegt að læðast inn á rafmæli sínu svona til að fá fallegar rafmæliskveðjur.
Nei hvað er að sjá, er þetta frá mér?
Þú ert auðvitað laaannnnnng besssssst Græna mín.
Til hamingju með rafmælið og ljóðið. Þetta er skemmtilegt tilefni til að slá aðeins í skáldfákinn.