Ţađ stríđ sem ţú háđir var stórkostlegt sjónarspil
og stóđ yfir lungann af bestu árum ţínum,
viđ óvin sem stundum virtist ey vera til
en varđi ţó stöđugt land sitt međ byssum og mínum.
Hver orrusta reyndi til fulls á ţrek ţitt og ţor
og ţó ađ í upphafi styrk ţinn ţađ virtist auka
tók síţreytan smátt og smátt yfir og ójafnt varđ skor,
ađ endingu varđ ţađ helvíti hvern dag ađ ţrauka.
Ađ lokum ţú hörfađir, fyrst var ţađ skref fyrir skref.
Er skelfingin greip ţig ţá fćturnir tóku sprettinn.
Ţú stöđvađir ey međan nályktin lék um ţitt nef,
til neins kom nú sannfćring ţín, ađ ţú vćrir međ réttinn.
Nú situr ţú einn inni í rammgerđu virki sem var
og vonar ađ óvinur ţinn ekki leiđ ţangađ finni.
Ţú fćrđ ekki hvílst, fyrir aldur fram útbrunniđ skar,
og óskar ţess heitast ađ stríđinu bráđum linni.