(Mín fyrsta sonnetta. Samiđ á fćđingardegi Lennons.)
Mjöllin fellur mjúk, en köld, til jarđar.
Mánann felur skýjabreiđan hvíta.
Reynir frostiđ rjóđa kinn ađ bíta.
Rođa slćr á haf í mynni fjarđar.
Spor sem marka leiđ er lá til byggđar
leynast fyrr en dagur nćr ađ rísa.
Förusveini ljós í glugga lýsa,
léttur skór nú geymir pantinn tryggđar.
Vekur ţađ gleđi, er vaknar yngismćr,
vin sinn ađ ţekkja í gjöf sem óvćnt kemur
međ jólunum hvítu; og hjartađ örar slćr.
Hugur ţá reikar til hans sem nú er fjćr,
hjá honum vill hún nú dvelja, öllu fremur.
Framtíđardraumar nú fćrast óđum nćr.
Takk öll.
Jamm, albin - og ţađ er sko ekki auđvelt. Prófađu bara... <Glottir>
Ljóđ sem mađur les ţrisvar yfir. Ţađ er erfiđara ađ yrkja svona en virđist viđ fyrstu sýn, og hér er ţađ einstaklega vel gert.
Sonnettur eru í uppáhaldi hjá mér. Alltaf gaman ađ sjá ţćr svona vel samsettar. Skál!