Að vera eða ekki vera.
Ég er vera.
Síðan manneskjan fyrst fæddist hefur hún hamast við að trúa því að það sé meira í hana spunnið en kjöt og bein. Hún trúir að hún sé annað og meira og betra en önnur dýr. Manneskjan er heilög sjálfri sér og hefur skapað marga guði í eigin mynd.
Út um allann heim notar fólk þessa guði og sína trú til að setja sig yfir aðrar manneskjur og halda því fram að "Allir aðrir eru syndugir, nema ég.".
Ég trúi ekki á hinn kristna guð. Ég er heiðin og ekkert sérstaklega stolt af því. Ég skammast mín ekkert fyrir það en mér finnst bara að það sé of augljóst að þessi trú virkar ekki til að það sé eitthvað að vera stolt yfir að hafa fattað. Ég trúi á þróun og náttúruna. Ég trúi á lífið.
Samt er það þannig að ég trúi á tilvist sálarinnar. Ég bara held því alls ekkert framm að mannskepnan eigi einkarétt á sálunni. Ég held að það sé í öllu einhver sál og að það sé ekki til einhver sérstök tegund sálar sem ekki geti notast til að filla kropp af annari tegund.
Fólk hefur teiknað myndir af húsum sem til eru í veruleikanum þó að teiknarinn hafi aldrey getað séð þessi hús. Stundum veit maður eitthvað sem maður á ekkert að geta vitað. Það er markt til í þessum heimi sem enn hefur ekki verið útskýrt.
Hver veit, kannski varst þú úlfur í síðasta lífi eða köttur eða risaeðla. Hver veit?
Allir þekkja einhvern sem er með vana sem minnir á eitthvað allt annað en manneskju. Er það svo ómögulegt að það sé vani frá því einhverntímann áður?