Veistu hvernig mér líður?
Og veistu hvernig það er,
að finna að brjóst mitt bæra
bara myndir af þér,
og finna að innst þar inni
býr ósk, sem þú færðir mér,
en tærir nú augun og fyllir
af tárum, sem enginn sér,
að hafa svo oft með þér hlegið,
að hafa þig faðmað og kysst,
að hafa þig huggað og elskað
en hafa þig síðan misst,
að finnast svo ómissandi
að faðma þig þétt að sér,
en vita svo af þér með vini sínum.
Veistu hvernig það er?
Ef fólki ofbýður væmnin, þá er hér smáræði til að stilla hana af -
Typpa píku tussu fruss,
tussu frussu hóra.
Tómlegt er að troða' í hluss
og teyga stóra bjóra!
[Les í ofvæni] Þetta er óttalega kjút. Sérstaklega orðabelgsviðbótin. Skál og gleðilega sólrisuhátið.
Einlægni sama og væmni? Nei, það er líka hægt að vera óeinlægur og væminn. Þetta er fallegt, og svo eyðileggurðu trúverðugleikann með viðbótinni!
Fínt kvæði. Og úti á götu er snjórinn orðinn að saltpækli, táranna vegna.