Ég var vart komin af barnsaldri þegar þessar hugsanir byrjuðu að ásækja mig. Mér fannst ég einfaldlega skara fram úr öðrum í einu og öllu. Í skólanum vissi ég svarið alltaf fyrst og fannst ég því yfir meðallagi gáfuð. Þegar ég var í leikjum með hinum krökkunum var ég aðeins sneggri, útsjónasamari og frakkari en hinir. Þegar leið á unglingsárin og ég fór að stunda næturlífið, fór það ekki fram hjá mér að ég var heldur laglegri en vinkonurnar. Ég þóttist sjá að ég fékk meiri athygli frá strákunum. Ég drakk meira án þess þó að verða of full, var hnyttnari í tilsvörum og skemmtilegri félagi. Þegar vinir mínir og vinkonur lentu í vandræðum var ég besti hlustandinn og kom alltaf með réttu ráðin. Þegar ég fór síðar til framhaldsnáms komst ég inn í bestu skólana og gat valið úr. Þó ég væri langt frá því að dúxa fannst mér ég vera í hópi þeirra bestu.
Það var á þessum árum sem málin fóru að vandast. Ég varð vör við það að annað fólk umgengst mig rétt eins og ég væri hver önnur meðal manneskja. Ég fékk enga sérstaka athygli og eftir að ég útskifaðist með a.m.k. fimm stafa gráðu þótti engum það neitt sérstakt. Ég fór að líta betur í kring um mig og komst að því, mér til mikillar skelfingar, að það hafði fjölgað til muna í fullkomna liðinu. Það sem eitt sinn gerði mig svo sérstaka þótti bara venjulegt.
Auðvitað fann ég leið út úr þessu vandræðalega ástandi. Núna geri ég mér far um að vera vitlaus og koma með ömurlegar athugasemdir, klæðist skrítnum fötum, er vondur vinur og er hætt að leggja mig fram í vinnu. Núna ber ég aftur af öðru fólki og hef enn á ný öðlast fyrri sjálfsstyrk og innri frið.