Einhvurntíma þegar allt gekk bara ekki upp, þá varð þetta til.
Fyrir mér virðist liggja fátt,
Það er sem ég dvelji í hýði.
Það er sem ég hafi alltaf átt
í eilífu sálarstríði.
Á tímabili var gatan svo greið,
svo traust mér fannst mitt tak.
En mig grunaði ekki að á þessari leið,
fyrir mér myrkrið sat.
Nú er ég að falla í helvítisgýg,
sem kenndur er við þunglyndis-surt.
En ég skal finna og þræða hinn erfiða stíg,
sem að lokum mun leiða mig burt.
Með viljann að vopni sem tvíeggja sverð,
og brynju sem minningar lýsa.
Þá mun ég að lokinni þessari ferð,
aftur sjá sólina rísa.
Virkilega flott. Lýsir vel ástandi fólks þegar vonleysið tekur völdin. Þó er mikil bjartsýni falin þarna líka.
Það er nú svo sem í góðu lagi að yrkja sig út úr vandræðaganginum, það gerði Egill Skallagrímsson á sínum tíma.
Það væri nú hinsvegar ekki setjandi á blað nema fólk hefði stolt og getu til þess að yrkja eins og menn (karlar og konur). Svona hnoði heldur maður nú bara fyrir sjálfan sig.
Fyrirgefðu Sundlaugur, ég ætlaði nú ekki að koma hér inn og særa sjálfsvitund þína, en það er ekki eins og ég hafi hótað þér með stökkbrettinu að lesa þetta.
Það hefur ekkert með sjálfsvitund mína að gera þó þú sóðir út eftir sjálfan þig á ljóðavegum. Það ert þú sjálfur sem kemur skemmdari frá velli.
Vertu annars velkominn til leiks og vandaðu þig bara meira í framtíðinni.
Afsökun fyrir þetta hnoð mitt:
Ég lítið blað og penna tók
lítið ljóð ég orti.
En því miður þá er mín orðabók
full af orðaskorti.
Ég var annars að lesa sögurnar þína Sundlaugu og þær eru virkilega skemmtileg lesning
lifðu heill.
Allt í lagi góði, við hnjótum vonandi oftar um hvor annan hér á þráðum. Njóttu hinnar hárbeittu ýsfirzku fyndni.