Hver man ekki eftir Úlfamanninum, þeim er gjarnan stytti oss stundir á skítsvörtum vetrarkvöldum?
Hvar ertu, Úlfsi, þú hverfula skinn?
Hvar ertu, loðfés? Í fjöru mig finn!
Þú varst blár eins og ber á lyngi!
Blíðlynd í eyrunum klingi
röddin sem rekkar svo sárlega sakna.
Sefurðu þjóð mín? Nei, nú skaltu vakna!
Heilbrigði geðsins er Guð! ó svo ofmetin,
gleðjumst því saman svo dýrðlega andsetin.
Ekkert vil frekar þó ennfremur hafni
öllu í þínu, Úlfsi minn, nafni.
Hér vantar leiðréttingarmöguleika.
Síðasta línan hefði betur verið
"Ekkert vil frekar þó ennfremur hafni".
Bölvuð vinnan. Rænir mann allri einbeitingu.
Það er leiðréttingarmöguleiki í félagsritum, bara ekki í orðabelgjum undir þeim. [Starir þegjandi út um félagsritið]
Og nú getum við öll glaðst yfir því að kauði sé ekki lengur á meðal vor. Ekki satt?