Ljósir lokkarnir huldu helminginn af andlitinu, en það sem sjá mátti var eitt blátt auga, lítið nef og rjóðar varir. Stúlkan var smágerð miða við aldur, þó ekki nema sjö ára. Það var næstum kominn háttatími, hún var klædd í blá náttföt, því mömmu hennar fannst blái liturinn fara henni svo vel, uppáhalds litur stúlkunnar var þó bleikur.
Stúlkan sat alveg stjörf og horfði í skaut sér. Hún reyndi ekki að hugsa. Útidyrnar opnuðust og hún heyrði í foreldrum sínum heilsa þessu skrímsli sem átti að passa hana í kvöld.
„Elskan mín þá erum við pabbi farin út, við verðum ekki lengi. Siggi frændi er kominn“, mamma hennar sá ekki hversu föl dóttir hennar var vegna þess hversu upptekin hún var að koma eyrnalokki fyrir í gatinu á eyranu. Litla ljóshærða stúlkan leit upp með tárin í augunum og sagði í bænartóni „mamma“. „Hvað er þetta með þig? Það er ekki eins og við séum að fara fyrir fullt og allt“, svo hló hún bara, kyssti hana á ennið og gekk út. Stúlkan sat enn stjörf í rúminu, heyrði foreldra sína kveðja og hurðina lokast. Hún stökk frammúr rúminu, slökkti ljósið og skreið undir sæng. Ef hún þættist sofa þá kannski myndi hann láta hana í friði.
Hún heyrði hann fara inn í eldhús og opna gosflösku, kveikja á sjónvarpinu... kannski hann myndi bara horfa á sjónvarpið í kvöld? Tíu mínútur liðu eins og heil eilífð, svo allt í einu var slökkt á sjónvarpinu, glas var sett á borð og risið var upp úr stól. Eitt, tvö, þrjú, fjögur, fimm, sex, sjö, átta, níu, tíu, ellefu, tólf skref tók hann úr stólnum að hurðinni hennar, hún hafði oft talið.
Hurðin opnaðist, hann sagði nafnið hennar, hún ætlaði að skipta um nafn um leið og hún gæti. Hann settist í rúmið hennar, andvarpaði og sagði „Ég saknaði þín". Köld og sveitt hönd fór undir sængina og snerti lærið á henni. Hún dró djúpt andann og fór á sérstaka staðinn sinn sem enginn annar vissi um.
Fann Ég Á Fjalli Fallega Steina
Faldi Þá Alla Vildi Þeim Leyna
Huldi Þar Hellisskúta Heillasteina
Alla Mina Unaðslegu Óskasteina
Fann Ég Á Fjalli Fallega Steina
Faldi Þa Alla Vildi Þeim Leyna
Huldi Þar Hellisskúta Heillasteina
Alla Mina Unaðslegu Óskasteina
Langt Er Nú Síðan Leit Ég Þá Steina
Lengur Ei Man Ég Óskina Neina
Er Þeir Skyldu Uppfylla Um Ævidaga
Ekki Fra Þvi Skýrir Þessi Litla Saga
Fann Ég Á Fjalli Fallega Steina
Faldi Þa Alla Vildi Þeim Leyna
Huldi Þar Hellisskúta Heillasteina
Alla Mina Unaðslegu Óskasteina
Gersemar Mínar Græt Ég Ei Lengur
Geti Þær Fundið Telpa eða Drengur
Silfurskæra Kristalla
Með Grænu Og Gráu
Gullna Roðasteina
Rennda Fjólubláu
Fann Ég Á Fjalli Fallega Steina
Faldi Þa Alla Vildi Þeim Leyna
Huldi Þar Hellisskúta Heillasteina
Alla Mina Unaðslegu Óskasteina
Vönduð skrif um skelfilegt málefni. Aulinn kann að taka á viðkvæmu umfjöllunarefni sé litið „bókmenntalega" á þetta rit.
Vel skrifað en efnið var ekki skemmtilegt. Þetta rit nætti hinsvegar vera fleirum aðgengilegt því innihaldið er þarft umræðuefni og því hvet ég Aulann til þess að dreyfa þessu riti víðar
Í hvert sinn, sem þú skrifar, þykir mér vænna um hve náttúran var örlát á vöggugjafir mínar
Dimmt og drungalegt raunsæisrit, en jafnframt skáldlega sett fram.
Náttúran hefði svo mátt vera sparari á illgirnina í Reyni.
Þetta heldur manni í heljargreipum. Nú mun ég aldrei líta Óskasteinana sömu augum.
[Tárast yfir grimmd heimsins]
Gott rit þótt það sé óhugnarlegt því það kennir foreldrum að hlusta betur á börnin sín. Takk fyrir Auli.
Afhverju skrifa svona fáir orðið jákvæð og falleg félagsrit (sem eru þá ekki í bundnu máli, ægilega þykir mér það alltaf púkalegt).
En takk samt fyrir að skemma þetta annars ágæta lag fyrir mér.
Ég er reyndar nánast viss um að hafa lesið þetta áður á öðrum stað. Er það rétt munað fröken Auli?
Áhrifarík frásögn. Af hverju ætti lagið að vera skemmt eftir þetta, þó það sé kannski séð/heyrt í öðru ljósi? Það má líklega virkja nýtt sjónarhorn til góðs.
Mér var að detta í hug hvort það hefði aukið áhrifamátt sögunnar að hafa bara nokkrar ljóðlínur úr laginu... bara pæling... ekki spæling...
Ég held ég fái smá sjens þar sem þetta var skrifað á fimm mínútum eða sirka það. Svo vil ég endilega benda lesendum á að þetta rit er SKÁLDSKAPUR. Ekki það að hafi ég lent í svona hremmingum að ég mætti ekki skrifa um að. Bara svona láta ykkur vita.
Sem betur fer er þetta skáldskapur. Þetta virkar samt eins og raunveruleg saga. Þa var því gott hjá þér að segja okkur það því ég var efins hvort þetta væri byggt á sannsögulegum atburð eður ei. En þetta rit er mjög áhrifaríkt og með þeim bestu sem ég hef sé hér, en samt ekki það skemmtilegasta.
Gott skáld lætur lesandann halda að hann sé að lesa raunverulega frásögn. Skál!
Ég er að rifja það upp hvar ég las þetta. Þá er ég að meina allan textann. Vigdís Grímsdóttir er komin sterk upp í hugann. Nánar síðar. Leiri leynilögga lætur frá sér heyra.
Hvers vegna lætur þú inn nánast sama innleggið með 19 mínútna millibili?!
Þrátt fyrir harðneskjulegt yfirbragð á stundum, þá er ég aumingjagóður og með áhuga á mannlegu eðli. Leiri er á réttri braut. Skoðið hvað heldur aulanum gangandi. Dregur hann hingað einungis skrif frá öðrum?
Heyr, heyr Reynir! Loksins einhver sem hefur lesið bókmenntir og er eldri en tvævetur. Hér eru furðumargir bláeygðir og aulagóðir ritdæmendur.
Ætlið þið Reynir (ritstíflugestir) að fara að setja einhvern staðal hvað varðar ritdóma hér? Heyr á endemi! Þið eruð gungur og druslur og þorið greinilega ekki að skrifa neitt sjálfir, en sitjið í fílabeinsturninum og dæmið þá sem þora þó að drullast til að skrifa eitthvað.
Svei ykkur bara!