Er mitt spjót
upp í mót
því klofar mig nú kona ei ljót.
Hamslaus losti,
hömumst bæði.
Kynlífsþorsti,
klæmumst, æði!
(Oftast, þá með þessum fleini,
þetta stunda einn í leyni)
En nú ei dónadraumur er
daman ber
víst er hér.
Kallar hún svo klökk á drottinn:
Kæri drottinn!
Biður þess að þrútni spottinn.
Hömlur allt í einu losna,
Angist! Finn ég spottann trosna.
Og ei hún hvetur dreng til dáða:
Djöfull, ég var við að fá'ða!
Komdu þér og þínum út,
auma litla og ljóta stút!
Ég mæli með þessu skáldi sem bregður skemmtilegu ljódsi á lífsleiknina. HÚRRA.
Þetta er ekki leiðinlegt, nema síður sé. Gengur vonandi betur næst.
Aftur minnist ég samt Fjallgöngu Tómasar.
Snilld! Hverjum er svo ekki sama hvort konan fær eitthvað út úr þessu...
Jahérna. Hér þykir mér Seinheppinn vega að einhverju skásta kvæði Tómasar - sem ég man þó ekki lengur hvað heitir. Ég kunni það þó utanbókar hér í "denn", enda var hver sá flengdur sem ekki lærði Ljóðapjötluna sína utanbókar hjá honum Lárusi.
Ó seisei Stína já.
Ég vil þó bara segja að ef þetta hefði verið flutt á Barnalandi væri löngu búið að loka á seinheppið fés Seinheppins og honum úthýst þaðan að eilífu. Það er þó að því gefnu að kerlingarnar þar vissu hver Tómas var - sem er ekki víst.
Seinheppinn ertu með sanni,
Seinheppinn, vinur minn.
Myljandi gott kvæði, einsog sagt er. Annars er síogæ verið að senda mér tölvupóst um e-s konar Enlargement, How-to-LoveHerLongTime, allskyns pillur & sitthvað fleira. Allt er það nú gott & blessað – en ef þú skyldir vilja, skal ég endilega nefna þig á nafn & sagt frá þínu tilfelli, næst þegar þeir senda tilboð.