Bankhljóðið nálgaðist. Þar sem ég stóð í þvergöngunum hálf-vankaður eftir höfuðhöggið var ekki laust við að fiðringur kæmi um gamlan líkaman, tröllskessur höfðu alltaf vakið vissa líkamsparta upp af værum dvala.

Ég hafði þó komist að þeirri niðurstöðu að líklegast myndi eitthvað henda mig sem ég óttaðist, miðað við sögur sem farið hafa um þessa óværu. Því var ólíklegt að eitthvað myndi gerast sem ég vonaðist eftir, nema ég myndi hræðast það. Að hræðast eitthvað og vonast eftir því um leið er frekar erfitt, allavega fyrir þennan gamla karl.

Bankið varð að fótataki, eins og eitthvað væri að valhoppa, skyndilega sá ég eitthvað í fjarska, skelfing greip um sig, þarna þokaðist hún nær, freknótt, lítil, með frekjuskarð og ógnandi. Skræk röddin heyrðist glymja um göngin: Ég er að safna fyrir tombólu, viltu styrkja gott málefni, kauptu köku af mér, áttu dósir, ég er að selja merki.

Ég hljóp grenjandi út úr göngunum og sór þess eið að fara aldrei inn aftur, sama hversu mikið gull væri þar.

Köttur út í mýri, setti upp á sig stýri, út er ævintýri.