Ţađ er svo dásamlegt , ástin mín
ađ eftir áreynslu dagsins,
ađ eftir hitan frá rykfallni götunni
ganga inn í stíglausan skóg
inn í hiđ huldna rökkur
og skođa blómadírđ náttúrunar
sem ţegar kvölda tekur enţá geyslar
af tímans óháđum frískleika
Ţađ er eins og ađ í miđjum sllítna
gráa hversdagsleikanum
finna gullin lykil himins
og fuglarnas saung.
Dásmlegra en svefninn
vćri ađ međ ţér ástin mín
ganga undir trjákrónu aldana
og í snekkju himingeims
hlusta á bergmáliđ
frá ţyt sjáfarstraumana
Fögur & velvalin stemmning; ljúflega framreidd, en svolítiđ lausbeisluđ á köflum, fyrir minn smekk – mćtti e.t.v. vera ögn skýrari fókus í myndatökunni, ef svo má ađ orđi komast...
Ţetta er vel mćlt, einkum fyrri helmingurinn ţar sem viđ erum leidd úr einu sviđi yfir á annađ međ ţeim hćtt ađ manni finnst mađur sjálfur vera staddur í ljóđinu.