Mér þikir svo vænt um þig ,
því þú ert litla barnið
sem ýtir á tunglið ,
einn svo skrítinn takka
heimsins stærsta pottlok
þú dýfir puttonum í rjóma
og málar sólskinsbros
á frostrósir eldhúsgluggans
þú ullar burtu vetrarkuldann
mýgur á þig af einskærri gleði
í pampers bleijuna þína
og ferð á háhesti gegnum lífið
skælbrosandi og búlduleitur
randaflugnanna Don Juan
knús