Skurđgröfurnur
tóku barnćsku mína
söguđu sundur epplatrén
og risherbergiđ
rifu ćvintírinn í tćttlur
og gamla fallega húsiđ
Frá ţví augnablyki
hvarf dagsljósiđ
úr lífi mínu
og ég snéri mér ađ öđru
ég talađi lengi viđ nóttina
og kvaddi veröldina
og grenjađi rosa mikiđ
niđrí rćsiđ
Rćsiđ ţú kvaddir og reistir ţig viđ
reyndu ţví ekki ađ gleyma.
Óhrćddur lagđir á ókunnug miđ
andskotann lést ţig ei teyma.