Elsku littla dóttir mín, einnig dauđinn
er vani ; mađur tekur hann hćgt og sígandi
í örsmáum skömtum , eins og saltiđ á grautinn.
nokkur extra saltkorn ţegar tíminn er kominn
breyta engu . Ţú sem sást mig ná endalokum
ţekkir mig örugglega međ grímu dauđans
ţegar ég kem til baka úr moldi myrkurs
ţá mćti ég í gerfi gulrófunnar
Ég skal vinka leynilega til ţín
frá lítilfjörlegu fylgsni mínu
í okkar sameiginlegu eilífđ
Mér finnst öllu athyglisverđara hvernig ljóđiđ er í laginu. Alveg stórmerkilegt. Ţađ er eins og grísk krukka, beint upp úr fornleifauppgreftri. Sjáiđi ţađ ekki?