snjókorninn falla á
kyrkjugarðinn við Suðurgötu

við kveikjum ljós svo að
hin dauðu verði minni

einmanna , við höldum
að þau lúti sömu Lögmálum

og við Ljósin blökta órólega :
Hin dauðu langar kanski í

félagskap , við vitum ekki baun um
atferli þeirra , snjókorninn falla

Hin dauðu þegja sem bómull ar
skari laufléttra gegnsæra barna sem

hljóðlaust nálgast okkur í hverju skrefi
og veita okkur sérstaka athygli smá

stund : Er það vegna þess að þau hafa ,
gleymt , eða muna? Snjjókornin

falla á Suðurgötukyrkjugarðinn

eins og þegar maður flýgur in
yfir Reykjavík á nóttuni á

lágri hæð og lendir á
flugvellinum og fer

heim í smáíbúðarhverfi
og blykkar með stefnuljósonum og

drepur tyttlinga framan í snjókornin sem
falla á Sogaveginn og barnæskuna