snjókorninn falla á
kyrkjugarđinn viđ Suđurgötu
viđ kveikjum ljós svo ađ
hin dauđu verđi minni
einmanna , viđ höldum
ađ ţau lúti sömu Lögmálum
og viđ Ljósin blökta órólega :
Hin dauđu langar kanski í
félagskap , viđ vitum ekki baun um
atferli ţeirra , snjókorninn falla
Hin dauđu ţegja sem bómull ar
skari laufléttra gegnsćra barna sem
hljóđlaust nálgast okkur í hverju skrefi
og veita okkur sérstaka athygli smá
stund : Er ţađ vegna ţess ađ ţau hafa ,
gleymt , eđa muna? Snjjókornin
falla á Suđurgötukyrkjugarđinn
eins og ţegar mađur flýgur in
yfir Reykjavík á nóttuni á
lágri hćđ og lendir á
flugvellinum og fer
heim í smáíbúđarhverfi
og blykkar međ stefnuljósonum og
drepur tyttlinga framan í snjókornin sem
falla á Sogaveginn og barnćskuna
GEH Fluttyst Úngur til Svýţjóđar og hefur ţvý lýtyđ eđa ekkert lćrt ý Ýslenskum skóla. Ţví verđum viđ ađ firyrgefa honum allar uppsýlon vyllur og notkun breyđra sérhljóđa fyrir framan ng og nk. En ţađ er engin ástćđa til ađ fyrir gefa mér svon rugl