Ţađ hangir altaf ein manneskja
vorkvöld í laufskrúđi bjarkar
himininn er blár og óskýr
blandar líf og dauđa
í samrćđu ţar sem enginn
veit hver á orđiđ
allir rétta upp hendina
Mig langar inn í heim flatmálsins
inn í heim Spćnska Barocksins
ljóđrćna geometri . Ţar sem
lífiđ er klárt elskađ og gegnum lýst
nelgt međ sársaukans ţaksaum
löngunn einbúans í ávexti augans
körfubolta hins brostna hjarta
Ţessi borg er deyjandi ljóđ
lţar skipasmíđastöđinn og vínkjallarinn
eru yfirgefinn í stofu timburmansins
í morgunsáriđ fćri ég ţér mín elskađa
slćđu liljunnar úr kóralrifi , kćrleikans
ţar finst ósýnilegi ţjónninn međ
Kalheimer auer á silfurfati
Ljóđ er enginn skartgripur
ţađ er eins og ástinn sem
.verđur ţurkas út til ađ finnast
ađ gerast vitskert sem karlkyns könguló
sem lćtur ´éta sig í extas ´Köngulóunnar
Sjáiđ hvernig myrkriđ rís úr vatnsfletinum
á flótta sem leđurblakan í draumanas eko
Guđinn sér ţig ekki lengur nennir ekki
ekki ađ ganga örna sinna ţó henni sé mál
í öskunni liggur sviđakjammi ćskunnar
Eitt lítiđ tár er öskunnar tyndrandi gimsteinn
Takk! Takk! Ég er enn ađ kíkja á ljóđin ţín ţó ađ ótrúlegt magn ţeirra hlekkja heilafrumur mínar viđ dorm húfreyjunnar sem vangađi eitt sinn viđ kanahermann á dansgólfi freistinganna.