Ég veit ađ ţú berđ sorgina
villt hverfa á vit feđarana
látum okkur hverfa til samans
hćgfara ótrođnar slóđir dauđans
ţú leitađir á náđir spámansins
sem blindur las húđ ţína
jafnvel sjáandi elska í myrkrinu
las hann međ nćmum fingurgómum
Blindi spámađurin las hendur ţínar
ţú ert hamingjusöm kona kvađ hann
hann sá ekki sorg augna ţinna
og hiđ vanskćlda bros varanna
Ef óendurgoldinn kćrleikurinn
í augum ţínum vćri kopar
og hamingjuleysiđ vćri marmari
skildi ég höggva ţér hamingju styttu
Augu ţín bera sorginna
og saman skulum viđ ganga
hina ótrođnu slóđ dauđans
ofurhćgt í átt sólsetursins
Á ferđ okkar mćtum viđ
hávćrum hlátri hrossagauksins
og vingjarnlegu brosi vetrargosans
og hćttum viđ alltsaman
ţví sumariđ er komiđ !
Ég var orđinn vel smeykur framan af ţarna. En sem betur fer rćttist úr ţessu öllu saman. [Ljómar upp sem kálfur á alsćlu]
Afskaplega kröftug smíđ. Hiklaust fjöđur í ţinn hatt.
-