Fölnuđ haustlauf falla
síđasta stríđ líkamans
endurvekur glćđu lífsins
í dragsúgi dauđans
Eremítar auđnarinnar
sem bölvuđu sólinni
syngja lofsöngva vorsins
viđ ásýn slátturmannsins
Hann sem ađeins hefur eimannaleikan
sem sessunaut lokaferđarinnar
biđur um smá seinkunn
og félagskap á stoppustöđinni
Hann sem hefur gefiđ upp alla von
grátbiđur ímyndađa ástkonu:
Vert ţú hjá mér mín elskađa
ţar til síđasti vagnin kemur
Kćrleikslaust líf mitt hefur
gefiđ mér stein í hjartastađ
vert ţú međ mér mín elskađa
láttu mig missa síđasta vagnin
Miskunna mér alsmáttugi skapari
láttu ástina ylja hjarta mitt
fresta minni síđustu ferđ
ađ eilífu
Sennilega er hrćđilegt ađ bíđa ein/n eftir síđasta vagninum.
En nćr ástin ekki út yfir gröf og dauđa?