Hún kemur til mín seinar nćtur
hún dóttir mín
sem dó stuttu eftir ađ hún fćddist
áđur enn hún gat sagt Down Syndrom
Hún hefđi nú hvort sem er aldrei getađ sagt ţađ
blessuninn blá í framan ósköp ţrútinn og bara hálft hjarta
Hún stendur ţarna í nóttinni
međ rauđa slaufu í hárinu og í vetlingum af ís
međ líkama af ís
Elsku litla barniđ mitt óttast ekki leingur
ţegar hún sér ađ koddinn minn er gerđur af ís
viđ horfum á hvert annnađ
hún grćtur volgum söltum tárum
Ţegar ég vakna er saltur blettur undir höfđi mínu
á gólfinu glytrar pollur međ rauđri slaufu í miđjuni
Ţađ er mjög fátítt ađ ég komist viđ ţegar ég les félagsrit en í ţetta sinn varđ ég orđlaus! Hafđu ţökk fyrir hugleiđinguna og ađ opna augu okkar fyrir ţví sem fylgir ađ missa barn.
Ég fékk gćsahúđ upp og niđur kćri GEH.
Ţú kannt ađ snerta viđkvćma strengi hjartans.
Elsku karlinn [fađmar GíslaEiríkogHelga karlmannlega ađ sér og strýkur tár af eigin hvarmi]
[klökknar og býđur fađminn, ekkert hćgt ađ segja viđ svona, eingöngu hćgt ađ bjóđa hlýju] Ţú ert hugrakur mađur.
Hef veriđ ađ renna yfir fyrri félagsrit ţín. Hvenćr á ađ gefa ţetta út, ţú ert hörkupenni!
Ég dáist meira og meira ađ ţér, ekki bara sem skáldi, heldur sem manneskju. Ţú ert virkilega sterk manneskja.