Sjáum til hvað það líður langur tími þar til maðurinn hættir að hugsa hlýlega til mín.
Á vorin oft við Volgu
er vínið þambað, sterkt,
& ástarljóð til Olgu
upphrópunarmerkt.
Þetta er nú bara nokkuð gott hjá glæponinum. Þögul örvæntingin alger. Sérstaklega þykir mér áhrifamikið hvernig ljóðmælandi er um miðbikið við það að gefast upp en snýr svo til baka tvíefldur í lokin. Þetta kvæði nær í raun að fanga allt það sem Gunnarshólmi Jónasar hefur að geyma; ástina, angistina og vonina - nema hvað þetta kvæði er mun auðlæsilegra og hnitaðra. Bravó gunni, meira af þessu.
Ef menn deyja, ákaft slen
oft mun sjást í verki.
Og sjaldnast yrkja annað en
upphrópunarmerki.