Harmur varð er herská læddist veira
að holdi þínu - vildi sjá þig falla
hún myndi frumur finna' og niður salla
já frekast skyldi' ei neinni þeirra eira
Nú líf tók úr þér smátt og smátt að dreyra
þú smeykur máttir vera er tók að halla
því heyrðir aðeins dimman Dauðann kalla
en drottinn vildi' ei láta í sér heyra
Og þegar síðan kom að kveðjustund
þú krafðist eilífðar og svörin vildir
en hugsun að þér ennþá þrengra svarf:
að ekkert væri' - og þegar fórst á fund
við friðinn, þögn sem svar þú loksins skildir
og sjá! um leið og lífið óttinn hvarf
Mikið af ryki í loftinu þessa stundina...
En þetta er talsvert djúp - og þó einföld - speki.
FLOTT
Átakanlegt & innilegt kvæði.
Kumpánsklapp frá mér á herðar þér, Isak.
Takk takk. Annars vil ég benda á að ég breytti lítillega næstsíðustu línunni, en þannig verður lokakaflinn skýrari.
[Sækir þykkan bunka af "afþurrkunarklútum"] Ferlegt þetta rykvandamál í augum...
Það er alltaf erfitt að horfa á sína nánustu deyja þó það sé í raun það eina sem við höfum á hreinu að hendir okkur öll. Samhryggist þér vinur!
Ekkert form er sonnettunni betra til að koma slíkum hugrenningum á framfæri. Skál!
Já, þú átt allar þessar þakkir og fleiri til skildar. [fær líka eitthvað í augað]