Hola í hjarta mínu er klámmynd. Konseptklámmynd. Ekki klámmynd með konsepti heldur klám konsepta. Í þessari mynd koma fram ótrúlega margar kenndir mannsins en haldið saman af engu. Þarna er enginn söguþráður. Við sjáum voyerisma, exhibitionisma, chauvinisma, og sadisma. Sjálfpíslahvöt, niðurlægingu, hallæri, mannfælni, hræðslu. Minnimáttarkennd í ýmsu formi, t.d. gagnvart eigin útliti, stærð brjósta, lengd lims. Tilhneiging til innilokunar og afskiptaleysis. Eirðarleysi, dáðleysi, dugleysi, festuleysi, grandleysi, stefnuleysi og atvinnuleysi. Matarfíkn, kynlífsfíkn og öll önnur möguleg fíkn stjórna lífi þessa fólks.

Og allt í lítilli íbúð með fjórum íbúum yfir nokkurra daga tímabil.

Þarna er hins vegar engin saga. Og það er hvort eð er ekki hugmyndin. Konseptið virðist nefnilega vera að dæla yfir mann eins mörgum hvötum mannsins og hægt er án þess að lýsa því hvað veldur eða hvað það leiði af sér.

Það magnaða er hins vegar að maður nennti að horfa. Af hverju veit ég ekki, en það hlýtur að teljast afrek hjá listamanninum. Aldrei hefði ég ráfað um listasýningu með sama þema í 98 mínútur og fylgst jafn grannt með allan tímann.

En þetta er ein af þeim kvikmyndum sem maður hefur minni og minni þolinmæði fyrir eftir því sem árin líða – svona lagað nær ekki að koma manni á óvart lengur. Hún er þess virði að sjá fyrir fólk sem fáu hefur kynnst. Aðrir ættu að halda sig fjarri.

Myndin fær stjörnuna fyrir það að halda mér við hana allan tímann. Og fyrir að vera á sænsku - það lífgaði aðeins upp á andrúmsloftið.