GUĐMUNDUR GUĐMUNDSSON<br /> LJÓĐ OG KVĆĐI<br /> REYKJAVÍK 1817<br /> BÓKAVERZUN SIGF. EYMUNDSSONAR.
Mig varđar ekkert um „isma“
og „listanna“ ţrugl um list!
Jeg flýg eins og lóan mót sól í söng
ţegar sál mín er ljóđa-ţyrst.
Jeg skorđa´ ekki rím milli skjalda,
jeg skrifa´ ekki ljóđ – jeg syng.
Jeg er ekki fulltrúi flokksins
sem fordildin sendir á ţing.
Jeg veit ađ „stefnurnar“ fćđast feigar,
en fegurđ er ódauđleg, -
frá öld til aldar, frá sól til sólar
hún sálunum greiđir veg.
í fortíđ, nútíđ og framtíđ
er fegurđin eilíf og ný.
Ţađ eilífa í stórvirkjum andans
er engrar stefnu ţý
* *
*
Nú gildir ađ fálma´ eftir frumleik
og frćgastir teljast ţeir,
er „stefnunum“ međ harmkvćlaveinum unga út
og elta „ hinn ţjetta leir“.
Ţeir rembast sem rjúpan viđ staurinn
ađ ríma, ţótt gangi stirt,
um samrćmi, kliđ og lipran leik
í ljóđblć er minna hirt.
Og sá ţykir skarpasta skáldiđ,
er skrifar hiđ bundna mál,
ţó vanti ţađ bćđi hreim og hljóm
og hafi ţađ enga sál.
Og einkum ef enginn ţađ skilur
um andríki vott ţađ ber:
ađ lofa ţađ, guma´ af ţví láta ţađ sjást
í loggyltu bandi hjá sjer
* *
*
En lćgsta lóurkvakiđ,
laufţyt og slćvarniđ,
hlćjandi´ og grátandi´ í hljóđi
hörpuna stilli jeg viđ.
Og hitt er mér hjer um bil sama
hvort háskrumiđ kallar ţađ list:
jeg flýg eins og lóan mót sól í söng
ţegar sál mín er ljóđa-ţyrst!