Frá barnæsku hef ég ekki verið
eins og aðrir, ekki séð
líkt og þið hin.
Ég gat ei veitt þrám mínum frá sameiginlegri lynd.
Af sömu uppsprettu ég hafði ekki fengið.
Sorgbitinn ég var og ég gat ekki vakið hjarta mitt
til að njóta að sama tóni og þið.
Og allar mínar ástir hef ég haft einsamall.
Svo -í bernsku- við dögun stormasams lífs
var ég dreginn frá dýpsta hyl góðs og ills.
Þá dulúð ég undrast enn:
Þá var ég dreginn frá sterkum straum að óskabrunni.
Frá rauðum klettum að fjalli.
Frá sólinni sem hring snýst um mig enn.
Það var þá um haustið sem lét allt glitra sem gull að ég var dreginn.
Frá eldingunni sem lýsti upp himinn og þaut mér logandi hjá.
Frá þrumunni og storminum, og frá skýinu sem tók á sig form
-þegar nær allur himininn var blár-
af púka í sjáöldrum mínum.

Eftir Edgar Allan Poe