Oftar en ekki hefur maður þvælst á milli staða í netheimum í leit að hinum sanna sannleika, sannri skemmtan og sannri lífsgleði. Hvar sem maður hefur drepið niður músarbendlinum kemur maður að tómum kofanum hvað þetta þrennt varðar. Það var svo fyrir rúmu ári síðan að ég féll inn fyrir borgarhlið Baggalútíu og þá varð ekki aftur snúið. Stundirnar eru ófáar þar sem ég hef bókstaflega vatnað músum yfir fréttaskrifum ritstjórnar. Ekki hefur verið lát á því, þvert á móti. Það var svo veturinn 2005 sem ég lét til leiðast og skráði nafn mitt á svotilgert rafrænt eyðufyllingarform. Satt bezt að segja hikaði ég ögn áður en ég þrýsti á sendingarhnappinn. Eftir að hafa gengið með Baggafólki nú í nokkra daga ákvað ég að halda þessa litlu viðkynningu á sjálfri mér og vona að ég hafi ekki ruðst inn á skítugum skónum. Ég hafði til að mynda afar gaman af útihátíðinni um helgina! Verst að hafa misst af Lúdó og Stefáni.