Það var sólskin og virkilega fallegur og bjartur dagur og ég var á leið í skólann. Búin að borða staðgóðan og hollan hádegismat og var bara almennt í mjög góðu skapi. Ég fór út til að bíða eftir strætó en uppgötvaði þá að ég átti enga strætómiða og ákvað því að rölta út í hraðbanka hérna rétt hjá og taka út aur, enda nægur tími til stefnu. Þegar ég er nýbúin að taka peninginn út úr bankanum sé ég helv. strætóinn koma, 5 mínútum Á UNDAN áætlun! Ég hleyp af stað og er sæmilega bjartsýn að ég nái honum en þegar ég er að hlaupa yfir götuna þá dett ég allrækilega og illa á miðja götuna fyrir framan fullt af bílum. Ég skrönglast samt einhvern veginn á lappir og held áfram að hlaupa á eftir strætó.... en rétt missi af honum.
Þá ber svo við að tveir bílanna á götunni byrja að flauta mikið og hátt og ég sný mér við til að athuga hvað málið sé. Þá hafði skólataskan mín verið opin (eftir hraðbankaferðina) og meirihlutinn af dótinu mínu hafði dottið á götuna og lá þarna í skítugu og blautu slabbinu. Meðal þess sem þarna lá var síminn minn, glænýi iPodinn minn, veskið mitt og bækur. Ég týndi þetta upp með blautum og skjálfandi fingrum fyrir framan alla bílana sem sumir hverjir voru farnir að flauta mikið og hátt og skildu ekkert í þessari umferðartöf.
Svo stóð ég þarna í strætóskýlinu í smástund með blóðrisa hné og hálfsnöktandi að reyna að þurrka símann og iPodinn með peysuerminni minni. Því næst þurfti ég að fara labbandi í skólann og mætti náttúrulega allt of seint og missti af prófi.
Góða skapið mitt var ansi fljótt að hverfa við þessar hörmungar...

Og ofan á alltsaman þá labbaði ég eins og spýtukall í 3 daga því ég gat ekkert beygt hnén, þau voru svo bólgin. Og ég er enn með marbletti. En hvorki síma né iPod varð meint af volkinu.

Takk fyrir.