...

Elsku besta Galdrakellingin þettað er svo fallegt
svo það rann af mér. en sá kæri hlítur að vera þér kær
þó mílur séu á milli ykkar ástinn þekkir einginn sýslumörk hún nær allaleið til Akureyrar og jafnvel til Eigilstaða.Síðan veistu nú að gemsinn er þarfaþing. Grát ei þú væna grát ei.

Þótt lækir þína laugi hvarma
og lyndið dapurt deyfi íðir,
þig lát ei bug' og brjóta harma.
Birtir upp él um síðir.

Ég finn til sorgar hjá þér Nornin.
Þýða þrípunktarnir eitthvað sem þú villt ekki segja?
Er það ástarsorgin sem þú yrkir um ?
Hver er´ann? Hvert fór´ann?
Elskar þú hann enn?
Litla fallega kvæðið þitt, vekur hjá mér svo margar spurningar.

Knús elskan mín

Leyfðu tímanum að tækla þetta. Annað hvort gengur þetta upp með tímanum eða ekki. Þessi mál gerast hreint ekki á svipstundu og það held ég að þú vitir. En aldrei að gefa upp alla von fyrr en það er öruggt að vonin er nákvæmlega engin. Það er klisja að tala um fiska í sjó og fleiri á ferli en það er nú einu sinni raunin. Þú átt eftir að finna marga marhnúta í fjöru áður en stórlaxinn dettur í fangið á þér. Haltu í vonina og reyndu bara áfram. Enginn gerir ekki neitt, þú ein getur bjargað málunum. Stattu þig stelpa!

Nornin, sem hafnaði hór
hreinlíf af djamminu fór.
(Ef ég segi ekki frá
að hún sængaði hjá
lúðrasveit, landsfundi og kór.)

Blessuð ljúfan [tekur þétt og hlýlega utan um Nornina]

[Knúsar Nornina]

Snúllan mín... [Stórt knús[/S]

Stundum er það nú þannig að maður vildi alveg hafa svona on/off takka á tilfinningunum sínum. Þær geta nefnilega sett mann í algerann mínus. Hjartnæmt ljóð *RISAKNÚSSSSS*

Er þetta ekki náttúrustemming? Þið vitið, eitthvað kynferðislegt.

Vá... ég fékk svakalegan hroll... þetta er svo fallegt
[faðmar Nornina að sér]