Einhvern tímann leiddist mér námiđ, ţá kvađ ég eftirfarandi.
Sannleikur og sagnfrćđi,
sakamál og gerrćđi,
keisarans nýju herklćđi,
kúnstug brýst út fáfrćđi.
Hugtökin hrein međ tilvísun
hýmir ţó leif í frásögnum.
Flokkur einn mćtir frávísun:
fagurfrćđi í haggögnum.
Veruleiki og venja máls:
varast skaltu pretti táls.
Ekkert satt og engu logiđ,
eitthvađ hljómar ansi bogiđ.
Tungan berst í bálförum,
tungan verst međ viđvörun,
tungan merst í međförum,
tungan ferst af slysförum.
Hver var ţá tilgangur tungunnar?
Ađ temja hugsun til ţungunar?
Ađ túlka tjáningu sprungunnar?
Ađ treysta á vćrukćrđ gungunnar?
Alheim skal ađ megni miđja
Menningarheimana sambrćđa.
Pöpul og páfa strax uppfrćđa,
páriđ ţó aldrei tilbiđja.
Fátíđ fortíđ vöfstrum í,
framtíđ vora skorđum ţví.
Nútíđ nemur fyrir bý,
nafnlaust ég af hólmi flý.
Ef ađ skálskapur sem ţessi fćr ekki 10 á öllum prófum, alveg sama hver násgreinin er, ţá er eitthvađ mikiđ ađ námskerfinu okkar.