Enginn undanskilinn, engin heldur.

Íslenskuunnandi vafrarar, vér höfum verið ginnt og dauðahryglur færast í aukana,

Glysenskuþunnildis garfarar, þér gáfuð smjerið grimmt og frauðsteypa fyllir nú baukana.

Tómið, loftleysið, illkenjótt stybban, lífleysið, andleysið, bjargræðið bætur og sjóðir óðum tæmast.

Ég stend fremstur við ælupott búsins, boðinn og búinn, orðinn lúinn, inn að beini rúinn og glotti bara með.

Nú heiti ég Hans Larsen og kannast ekki við hringdansa, ekki við ærið dagsverk, ekkert, ég hef ekkert veð.