Nú er svo komið að við heiminum blasir stórvægilegur umhverfisskaði af völdum svonefndrar ofpökkunar. Ýmsum smávörum er pakkað svo grimmilega inn í plast- og álumbúðir að ósonlaginu stafar hætta af, svo ekki sé minnst á erfiðleikana við að opna blessað góssið sem stundum er sagt að sé ekki á fullorðinna færi; fullorðinshelt. Í slíkum aðstæðum lenti einmitt Skoffínið þegar það í örvæntingu sinni reyndi að slíta með handafli í sundur kassa fullan af frostpinnum sem var svo kyrfilega lokaður með níðsterku límbandi að flugbeitt verkfæri hefði verið nauðsyn. Verslunin var á þessum tímapunkti yfirfull af fólki og stressaður Skoffínsgarmurinn einn í afgreiðslunni með engin slík eggvopn við höndina. Það kom þó að því að límbandsófétið gaf eftir; raunar svo snögglega að söguhetjan bókstaflega kýldi sjálfa sig í andlitið með höndinni sem skaust stjórnlaust upp á við. Ég fékk að vonum fossandi blóðnasir og roðnandi af skömm þurfti ég að bregða mér afsíðis í leit að tissjúi á meðan hláturinn dunaði meðal viðskiptavina. Það þarf vitaskuld vart að taka fram að ég vinn ekki þarna lengur.