Ó, ţú ástkćra fold
ég á yđur ţakkarskuld ađ gjalda
ađ hafa orđiđ til úr ţinni mold
nú eftir aldir alda.
Nú hrýma frostrósir á glugga
og í torfkofa ekki er ég
kannské hún komi í kvöld hún gugga
en hún lćtur mig eflaust vera ţví nóttin er svo falleg.
ţađ er aldrei ađ vita, ţú veist hverning Gugga er, svo mislynd ađ mađur veit aldrei hverju hún tekur uppá nćst. hér tekur mađur verkiđ fyrir viljan og kímnina.