Ef tóbak ţú tređur í vitin
ţú tóbaksbrúnn verđur á litinn.
Sćtt er ţitt korn
mitt kámuga horn
af krafti ţá rennur út svitinn.
Í nefinu kröftugt ţađ kraumar
í kjaftinn ţá leka drjúgt straumar.
Á ykkur hef gćtt
sem glassúriđ sćtt
ţiđ gulbrúnu fallegu taumar.
Neftóbak nú vil ţig fleka
úr nösum ţig vil ég ei reka.
Mitt kvćđi er leir
en lćkirnir ţeir
höfugir hrađar nú leka.
Ţetta orti Bćsár-Jón, og rifjađist upp fyrir mér viđ lestur ţíns ágćta item egregiam kvćđis. Ţetta er víst hćgt ađ síngja viđ eittkvurt sálmalag, sem er mér gleymt í augnablikinu:
Tóbaks-, pappírs-, lýsislaus
legg ég frá mér kvćđaraus,
ţađ skal geymast ha-ha-ha,
handa mér til jólanna
og hvörn viđ bita hátt upp kyrjast ha…ja!
…
Trúi eg vart ađ tóbakslauf
til ei léti nokkur rauf,
grufli fornum gólfum í
Guđlaug meyjan eftir ţví.
– Hálfvitlaus á hennar náđ eg hér međ flý!
Hér yrkir höfundur af stakri smekkvísi um sín hjartans mál.
Skál fyrir ţví !