Ég áttaði mig á því að það er kannski ekki allt slæmt við samtímamenningu og -tækni. Nefnilega samskiptin á milli fólks og valdið sem maður hefur yfir þeim.

Persónulega hef ég ekkert sérstaklega mikinn áhuga á því að umgangast fólk. Mér þykir gaman að horfa á það og heyra af því, hugsanlega koma því til að hlæja, en þá eins og skemmtikraftur sem yfirgefur sviðið að skemmtun lokinni. Í gegnum ævina hef ég ekki lagt það í vana minn að hrúga í kringum mig svokölluðum "vinum", heldur haldið mig við einstaka samsærismann eða aðra einfara með svipaðar lífsskoðanir og ég sjálf. Ég hef oftar en ekki lent í því að fólk hefur sótt í minn félagsskap án þess að ég hafi nokkurn áhuga á að endurgjalda vináttuna - þetta er væntanlega hrokafylli í mér, en ég vil hafa það ákvörðunarvald að velja mína vini sjálf.

Þar kemur svo nútímatæknin skemmtilega til móts við mig. Hægt er að slökkva á samskiptum á innan við mínútu, senda örskilaboð á farsíma til að tilkynna opinberlega um endalokin, eyða manneskju úr öllum skrám. Bíða svo bara rólegur eftir að fólkið líði letilega úr minninu sem er orðið sljótt af ofdekri lista og geymsluskráa, þannig að það ætti ekki að taka langan tíma. Fólkið í kringum mann þarf ekki að vera meira en nafn á skjá eða holdlaus raust í símaskrapatóli, samskiptin verða ópersónulegri og á endanum fullkomlega undir stjórn manns sjálfs. Ég þarf ekki lengur að verða vitni að viðbrögðum annarra þegar ég sendi þá í sorptunnu huga míns.

Þannig að ég þakka tækninni, því hún hefur rænt mig tilfinningunum (ég get villt fyrir um þær með svokölluðum "brosfígúrum"), hvíl í friði þeir vinir fortíðarinnar sem ég hef gleymt og fyrirgefi mér þeir vinir nútímans sem ég mun gleyma síðar.

Ég óska ykkur því öllum til hamingju með framtíðina! Til hamingju með blekkinguna!